For første gong på meir enn eit tiår utgir Margaret Atwood ei omfattande ny diktsamling.

På utsida ser vi nokon som skrumpar inn,
men innanfrå, slik det kjennest
i hjartet og andedraga og under huda, kor annleis,
kor endelaust kor roleg ein del av allting
kor stjerneklart mørkt. Siste andedrag. Guddommeleg
kanskje. Kanskje lindring. Dei elskande fanga
og stengt inne i ei grotte,
røyster heva i ein siste svevande
duett, til det vesle vokslyset
sloknar. Vel, uansett
heldt eg handa di og kanskje
du heldt mi
då steinen eller universet lukka seg
omkring deg.
Men ikkje meg. Eg er enno på utsida.