Eit fotografi er festa med teip på innsida av garderobedøra til mormor. Det viser Synne ti år, kledd i ein grøn, vaksen kjole, altfor stor over skuldrene. På hovudet har ho ein pillehatt med slør, leppene er raudmåla, huda veldig kvit. I armane held ho eit lite barn, ho ser rett inn i kameraet utan å smila. Ho står framføre ei garderobedør, fargen er den same bleikgule.

Storesyster Synne kjem heim frå Berlin, og saman med faren køyrer Synne og Sibylle den lange vegen vestover for å besøka mormora. Mora vaks opp der, men på veggene heng det ingen bilete av henne. For Sibylle finst ho berre som brotstykke av dei andre si forteljing. Sibylle er ein roman om å vera systrer i spennet mellom intim nærleik og veldig avstand, og om å leva både med det som finst og med det som ikkje finst. I ein straum av glasklare setningar skriv Ingrid Z. Aanestad fram eit djupt hòl i eit ganske alminneleg liv.