Då Kaare R. Samuelsen hamna på sjukehus i 1946 etter fangenskap i konsentrasjonsleiren Natzweiler, fekk han ei skrivemaskin for å skrive ned erfaringane sine. Barnebarnet hans les vitnesbyrdet og reflekterer over kva overlevinga har betydd for slekta og han sjølv. Han har nettopp flytta ut frå kjærasten sin etter 15 år og prøver å forstå om det er hans eige tungsinn som har ført til brotet - eller om det er slik han har lese, at det tar tre generasjonar å fri seg frå eit traume. Han spør seg om det finst forsoning i valet hans om ikkje å føre slekta vidare - samstundes som han er klar over at det han balar med, er trivialitetar samanlikna med farfaren sine opplevingar.